Ik werk nu al een aantal jaren met mensen die hoogbegaafd en/of hoogsensitief zijn, naast dat er een psychiatrisch probleem speelt. Het zijn vaak intense mensen, met een rijk gevoelsleven, die informatie diepgaand verwerken. Soms komen er bij de start zoveel problemen boven tafel dat ik niet goed weet waar we kunnen beginnen. Vaak spelen er verschillende trauma’s of angsten die het leven op dit moment dusdanig beïnvloeden dat deze mensen ervaren dat ze niet verder komen in het leven, of van het ene probleem in het andere rollen.
Samen bekijken we waar we starten. Wat me daarin opvalt is dat het begin soms moeilijk is. Zoeken naar waar de beweging zit en wat goed aansluit bij de persoon kan even pittig zijn. Als ik werk vanuit Acceptance and Commitment Therapy (ACT) dan zie ik bijvoorbeeld dat het lastig is om actieve bereidheidsoefeningen en defusie-oefenignen te doen, maar dan ineens lijkt er iets te ‘klikken’ waardoor de rest van de pijlers (mindfulness, het zelf, waarden, toegewijd handelen) in een sneltrein bijna van zelf lijken te gaan. Als ik psycho-educatie geef, dan is het snappen hoe zaken werken bij jezelf en wat de achtergrond is van een behandeling belangrijk om te benoemen. Dit zorgt dat iemand er zelf mee aan de slag kan en dit direct kan vertalen naar diens eigen leven. Ik krijg dan ineens creatieve ideeën en plannen terug.
Die enorme veerkracht vind ik heerlijk om te zien bij de ander. Ik geniet van wat er gebeurt en ben blij dat ik daar dan even getuige van mag zijn. De persoon die mij veel leerde over hoogbegaafden zei ooit: ‘Ze kunnen enorm buigen, maar breken bijna nooit’. Soms is het een valkuil als problemen minder groot lijken dan ze zijn. Bijvoorbeeld als iemand een depressie heeft, maar toch blijft werken, de enorme vechtlust die eronder ligt, maskeert soms de last.
De theorie van ‘rejection sensitivity’ benoemt dat bij intense mensen negatieve gebeurtenissen, extra negatief ervaren worden of extra negatieve gevolgen geven. Het omgekeerde is ook waar. positieve gebeurtenissen worden ook extra positief ervaren en kunnen extra positieve gevolgen geven.
Als er trauma of angst speelt, ga ik vaak aan de slag vanuit de sensorimotorpsychotherapie. Een behandeling in drie fasen: Fase 1 is ervaren hoe je voelt dat iets positief is of wat je fijn vindt en het uitbreiden van jouw hulpbronnen als je stress ervaart. Fase 2 is het verwerken van trauma of werken aan de angst om vervolgens in fase 3 te kijken naar hoe je het geleerde kan integreren in je leven. Vaak merk ik na fase 1 dat iemand zoveel veerkracht terugvindt dat hij/zij/die de rest van de fasen niet meer nodig heeft. Er ontstaat een modus om alles wat er gebeurd is te verwerken en de blik te richten op andere zaken in het leven. Het lukt om situaties van nu en vroeger meer duaal waar te nemen. Dat wil zeggen dat je in de situatie zowel de positieve als de negatieve dingen (weer) kan opmerken en dat deze met elkaar in balans zijn.
Dat is één van de vele redenen waarom ik het zo leuk vind om met deze mensen te werken. Wat maakt jouw werk zo interessant?
No responses yet