Een gevoelige jongeman zit tegenover mij. Hij vertelt over de afgelopen week en wat hem niet lukte.
Ik vraag om op te staan, pak een paar stiften en witten vellen papier en vraag hem om op te noemen wie/wat hij allemaal is in verschillende contexten.
Humorvol bij zijn beste vrienden, verlegen op school, een driftkikker bij zijn ouders, een angsthaas tijdens zijn stage en een leider tijdens de scouting. ik schrijf de woorden die hij benoemt op. Iedere beschrijving op een eigen blad, zonder in discussie te gaan over de beschrijvingen vraag ik hem telkens met welke kleur stift ik dat op het blad mag schrijven. Nadat we zeven bladen gevuld hebben vraag ik hem deze allemaal ergens in de ruimte te leggen waar ze voor hem goed voelen.
Vervolgens vraag ik hem bij één van de blaadjes te gaan staan en de context van wanneer hij zich zo voelt in hem op te nemen. Ik zie hoe zijn houding minimaal veranderd, zijn stem en manier van praten anders klinkt. Ik vind het grappig hoeveel effect deze oefening steeds weer heeft. Hij begint bij het verlegen zijn op school. Zijn bovenlijf beweegt wat naar achteren, hij staat niet meer zo stabiel en hij vouwt zijn armen over elkaar. Als hij praat klinkt zijn stem wat benepen en hij praat ook weinig voor zijn doen. Ik vraag hem om stil te staan bij de beweging die zijn lijf naar achteren maakt en te bekijken wat er dan in hem opkomt. Hij benoemt dat hij bang is het verkeerde te zeggen/vragen. Als ik vraag wat hij daar nodig heeft, weet hij het niet.
Ik vraag hem daarna over te stappen naar de pagina ‘humorvol’. Een zucht van ontspanning klinkt als hij daar aan komt, heel kort schudt hij zijn armen en benen uit, alsof hij de spanning van zich af schudt. Hij staat stevig op zijn benen, knieën wat gebogen, zijn stem klinkt zoals ik van hem gewend ben en hij neemt zijn armen druk mee in het verhaal. Er is veel beweging zichtbaar. Als ik hem daarop wijs, voelt hij dat ook.
Ik vraag hem terug te stappen naar het ‘verlegen’ blaadje en zijn houding verandert direct. Hij moet er zelf ook om lachen, hoe maf het is dat dit zo werkt. En vraagt zichzelf hardop af, waarom hij die energie en beweging van net niet kon meenemen. We pendelen een paar keer op en neer tussen beide blaadjes en uiteindelijk lukt het hem om bij het blaadje ‘verlegen’ ook meer beweging te laten zien, hij staat nu steviger en praat met zijn armen, nog steeds wel met een beetje een benepen toon in zijn stem en niet zo druk pratend, maar wel meer dan bij de start. Ik vraag hem om hier de komende week op school mee aan de slag te gaan.
Twee weken later komt hij terug en zegt hij dat hij veel meer gesprekken met leraren heeft gehad, leuke respectvolle en uitdagende gesprekken. Hij straalt een beetje als hij dat vertelt. Ik geniet van zijn schitteringen en kan alleen maar denken: ‘wauw’.
No responses yet