Ik ben niet zo’n fan van administratie en verslagen maken. Ik hou meer van de behandeling, of zoals ik het liever noem de ‘zelfarie’ (op ontdekkingsreis in jezelf). Ik vind het leuk om met mensen te spreken, oefeningen te doen en te onderzoeken hoe processen voor iemand werken en hoe hij/zij/die dit in diens voordeel kunnen gebruiken. Het verleden verwerken of een andere betekenis hieraan kunnen toevoegen. Samen bezien wat de invloed van dit alles is in het nu en wat iemand nodig heeft om het nu echt te kunnen ervaren met alles wat daarbij hoort. Leren spelen met alles wat jij in het leven hebt en krijgt.
Toch wil ik de administratie op orde hebben in iedereens dossier, zodat iemand zelf ook kan terugkijken op het proces dat er geweest is (de mensen die bij mij in behandeling zijn, kunnen gelukkig direct alles meelezen in hun dossier). Ik lees regelmatig oude behandelplannen en verschillende brieven van mijn voorgangers. Meestal word ik daar een beetje verdrietig van. Ik voel dan een krop in mijn keel en mijn maag heeft de kwaliteit om in no-time een grote steen te laten ontstaan. De problemen en belemmerende factoren springen van het blad in mijn ogen. Het raakt me en dan gaat het nog niet eens over mijzelf.
In mijn opleiding leerde ik behandelplannen schrijven met belemmerende en bevorderende factoren, valkuilen en kwaliteiten. Maar in de loop van de tijd is bij mij de nadruk komen te liggen op de kwaliteiten en bevorderende factoren. Ik beschrijf wie ik voor mij zie in gesprek, diens probleem en hulpvraag en wat hierin niet helpt of belemmerend is. Maar ik vind het vooral belangrijk om te kijken naar iemands kwaliteiten en bevorderende factoren, want daar zit de dragende veerkracht verscholen denk ik. De meeste mensen kennen hun eigen probleem en valkuilen door en door, maar het zijn de kwaliteiten die ze vaak uit het oog verliezen.
Als je kijk naar gedragsveranderingsprocessen is méér doen van iets dat je al goed kan een stuk makkelijker dan iets dat niet goed lukt veranderen. Als je psychiatrische problemen ervaart, zie je vaak niet meer wat je goed kan. Je voelt vaak niet waar je lol en de beweging zit in het leven. Laat staan dat je dit bewust in kan zetten. Tijdens een zelfarie wil ik daarnaar op zoek gaan en een positief geformuleerd behandelplan is daar één van de pijlers van. Een lekker startschot voor jouw ontdekkingsreis. Het mag je sterken, om de reis aan te durven, erop vertrouwende dat jij dit kan.
Ik schreef een plan voor een mevrouw die al veel GGZ gezien had in haar leven. Toen ze het las, kreeg ik een mailtje van haar: ‘boh ik ben in tranen geroerd, wat je schrijft klopt helemaal, maar ik zag het even niet meer zo, dank je wel dat je dit zo beschreven hebt’. Ik krijg kippenvel als ik het lees en voel de warmte in mijn borstkas. Volgens mij is het einde van mijn betrokkenheid in haar ontdekkingsreis al in zicht dankzij dit startschot.
No responses yet