Ik sprak een GGZ professional over hoogbegaafdheid en mijn taak als voorzitter van het Landelijk Kennisnetwerk Psychiatrie en Hoogbegaafdheid. Ik zie de twijfels in zijn ogen en ik voel dat het me raakt, een naar gevoel van ongemak ontstaat in mijn buik. Uiteindelijk beëindigt hij het gesprek, terwijl hij weg loopt zegt hij: Hoogbegaafdheid is gewoon weer zo’n hype.
Ik voel dat ik aan de grond genageld blijf staan na die woorden en blijf verward achter.
In vogelvlucht schoten er vele mensen in mijn gedachten voorbij. Mensen die mij om hulp vragen. Ik zie de worsteling met hun verstand dat anders werkt dan dat van anderen, ik zie hoe moeilijk ze het vinden om zichzelf te accepteren zoals ze zijn en bij gevolg daarvan om zichzelf de ruimte te gunnen die ze nodig hebben. Ik herken de hoeveelheid drempels die ze ervaren in het contact met anderen. Niet omdat ze sociaal niet vaardig zijn, maar omdat het anders denken zo vaak voor communicatieproblemen kan zorgen of het kameleongedrag van het aanpassen ze zo moe en onzeker maakt, waardoor ze vergeten wat ze zelf eigenlijk willen. Ik zie hoe hoogbegaafde kinderen worstelen met hun intense emotiebeleving en hoe verschillende volwassenen, daardoor, hun gevoel en eigenheid niet meer durven of kunnen ervaren.
Weken later zit ik in een gesprek met iemand die voor behandeling bij mij komt. Hij vertelt hoe lang het duurde voordat de vele hulpverleners die hij gezien had in de GGZ iets deden met de hoogbegaafdheid die bij hem al als kind vastgesteld was. Hij worstelt met het nut van alles wat hij doet in het leven. Hij ziet zichzelf steeds door de ogen van de anderen en durft zich daardoor nauwelijks te bewegen. Zelfs ademhalen doet hij heel zacht en oppervlakkig, om maar niet tot last te zijn voor anderen. We spreken over het innemen van ruimte en het zoeken naar zijn eigenheid. We observeren zijn verstand, dat continu commentaar geeft op alles wat hij doet en hoe hij daar wat minder naar kan luisteren. Hij zucht eens diep en zegt, pff ik wil gewoon een manier vinden om normaal te zijn, dat ik heel wat IQpunten kan inleveren, die hoogbegaafdheid maakt alles zo lastig. Ik geef aan dat begrijp dat hij dat zo ziet. Dat ik het ook ooit zo zag en op sommige momenten nog, maar dat er ook mooie dingen aanzitten als het lukt om jezelf te accepteren zoals je bent en je, misschien in kleine stappen, steeds meer jezelf durft te zijn.
Als hoogbegaafdheid inderdaad een hype is, dan denk ik dat veel van de mensen die ik zie, deze hype graag aan hun deur voorbij hadden laten gaan. Daarnaast zijn de meeste hoogbegaafden, waaronder ikzelf, niet erg gevoelig voor hypes, dus zullen we het alsjeblieft nooit meer zo noemen? Het feit dat er eindelijk meer aandacht voor komt, is noodzaak als je het mij vraagt. Niks meer en niks minder.
No responses yet