Falen is een kunst en niet iedereen is daar even bedreven in. Je begint al met leren falen als je in de box ligt als baby en je net niet bij de rammelaar komt, die je graag wilt hebben. Je blijft oefenen en proberen. Plots valt er een beer op je hoofd. Van schrik huil je, je ouders komen je troosten. Als ze je terug leggen in de wieg, wil je weer de rammelaar hebben, je probeert het drie keer en warempel: je hebt hem! Van blijdschap rammel je druk met de rammelaar op en neer en maak je een feestje van je succes moment, dat volgde op heel veel keren falen, een keer flink schrikken en een lieve warme knuffel om je te troosten tussendoor.
Maar er zijn ook baby´s die dit niet zo vaak blijven proberen. Als ze de rammelaar niet gepakt krijgen, kijken ze om zich heen, zien een kauwspeeltje waar ze wel bij kunnen. Ze pakken die vast en slaan er mee tegen de rammelaar die daardoor dichterbij komt te liggen. Ze pakken hem en spelen er even mee, maar toch met wat minder enthousiasme dan die eerste baby die het wel 20 of 50 keer geprobeerd heeft.
Hoe vaker je faalt, hoe mooier ook de beloning als iets wel lukt. Er is een quote waarvan ik de oorsprong niet ken, waar ik vaak aan denk: Muren staan er niet om je tegen te houden, maar zodat je kan laten zien hoe graag je iets wilt. Als je het falen in dat licht ziet dan is het dus ook een kwestie van doorzetten, bekijken wat je anders kan doen. Ik sprak vorig jaar een student, die het analyseren en opnieuw proberen perfect onder de knie had als hij aan het gamen was en een level niet haalde, maar als hij een toets niet haalde deed hij dat niet, tot hij deze parallel herkende. Dat is één van de redenen dat ik spelen zo belangrijk vind. Als je wat speelser met het leven om kan gaan dan hoort falen erbij en is dat ook helemaal niet erg. Je mag voelen wat je voelt als je faalt en daar de volle aandacht aan geven, waarna je ook weer opnieuw kan proberen om het op een andere manier aan te pakken.
Maar oooh, wat zijn sommige mensen bang om te falen, ze doen er alles aan om te voorkomen dat dit gebeurt. Ze spelen op safe, ter voorkoming dat iets mis kan gaan. Voordat iemand met zijn verstand bedacht heeft hoe het tóch kan lukken, zijn er al weer 20 andere blokkades opgeworpen. Je kunt je verstand zien als een radio op de achtergrond met maar één zender en die je niet uit kan zetten. Je kunt er dan nog wel voor kiezen om er niet de hele tijd er naast te gaan zitten om ernaar te luisteren, maar hem gewoon laten praten terwijl jij andere dingen doet, die jij waardevol vindt, waarin je mag leren doorzetten, op een speelse manier zodat het leuk blijft voor je. Durf je dan wel die nieuwe stappen te zetten in je leven, je comfortzone op te rekken naar de plek waar jij kan schitteren?
No responses yet