Zelfcompassie

Ik had in de afgelopen week naar een webinar gekeken van één van mijn helden, Russ Harris. Een man uit Australië, met een berg kennis, die hij op een levendige en aanstekelijke wijze kan overbrengen. Op YouTube staan, naast diepgaande uitleg over verschillende zaken ook vele, gemakkelijke fijne korte filmpjes over de verschillende onderdelen en metaforen van de acceptance and commitment therapy (ACT). Er gaat bijna geen werkdag voorbij zonder dat ik één van zijn filmpjes laat zien aan één van mijn patiënten, omdat die filmpjes soms zoveel meer kunnen zeggen dan een heel gesprek kan doen, waardoor je ook meteen naar de diepere laag onder de metafoor kan gaan, of naar de oefeningen om wat afstand te kunnen nemen van de bekende patronen.

De webinar ging over zelfcompassie, iets wat in één onderdeel van de ACT nadrukkelijk naar voren komt, maar volgens hem in de hele behandeling van belang is. Wees de vriend die je graag wilt hebben voor jezelf of de partner ‘who will always have your back’. Met die woorden in mijn hoofd stap ik een nieuw trainingsblok van de theater van het leven in. Nadat ik het vorige blok veel moeilijker vond dan ik dacht, had ik eigenlijk niet zo’n zin deze keer.

Dat veranderde snel. Op een gegeven moment sta ik mijn medespeler ‘op te pompen’ als een levensgrote ballon. Zo een die je wel eens voor een winkel op en neer ziet deinen in de wind. Ik heb er lol in, speel met de onzichtbare pomp in mijn handen door ritmisch te pompen of soms extra te haperen. Mijn medespeler heeft dat niet in de gaten en reageert dus niet op de veranderende bewegingen. En dat maakt me helemaal niks uit. Ik heb er zoveel lol in en gun mezelf dit moment om te spelen, ongeacht hoe het spel van de ander daar wel of niet door beïnvloed wordt. Het hoeft niet te kloppen, ik speel mijn eigen spel hierin.

Op dat moment denk ik terug aan de webinar over zelfcompassie, want waar ik normaal niet zo goed ben in ‘having my own back’, kon ik dat met spelen wel volledig ervaren. Ik vond het gemakkelijker om lief te zijn voor mezelf. Los van dat deze opleiding al in zijn geheel een cadeautje is voor mezelf, geef ik mezelf toestemming om gewoon lol te hebben, zonder dat ik daarbij een resultaat van de ander verwacht. Falen is niet erg, ik ben tenslotte aan het spelen. Kan er dan überhaupt nog wel sprake zijn van falen? Ik voel dat het leven een stuk veiliger voelt, compassievoller en lolliger is als je het niet zo verdomd serieus neemt, zoals ik soms wel kan doen. Misschien is spelen voor mij wel één van de makkelijkste wegen naar zelfcompassie toe, niet alleen in het theater van het leven, maar ook op die keren dat ik thuis met de kinderen of met mijn vrouw er zo heerlijk in op kan gaan. Volledig in de bubbel van de lol, de gekheid, de emoties, lachen en tranen die daar allemaal mogen zijn.

Dus ik eindig dit tweede speelblok met een berichtje aan mezelf: Don’t take life so damn serious, be kind, have fun and play in your own crazy, fabulous way with it.

Speel je al? Gewoon tijdens, tussendoor en met het leven!!