Speelsheid

Ik kijk naar het filmpje en denk voor de derde keer: ‘heb ik dit nu echt gedaan?’ ik had een filmpje opgenomen om mensen te waarschuwen voor de opleiding die ik begonnen ben tot vakspecialist playfulness® (speelsheid) bij The school of play. Een echt ‘over-de-top’ filmpje, waarvan ik benieuwd ben of het me nog lang zal achtervolgen.

Ik denk terug aan mijn kinder- en jeugd jaren, waarin ik hield van gek doen en anders zijn. Carnaval kon voor mij niet lang genoeg duren. Ik genoot van de samenhorigheid, de lol en de lef die ik had door die dagen. Net zoals tijdens playbackshows, musicals, circusacts of andere optreden waar ik lol kon maken. Een tegenstelling tot wat ik ervoer toen ik nog danste als majorette, want daar vond ik het optreden juist een grote verschrikking. Het verplichte make-up ritueel, de spanning om het perse goed te moeten doen, maakte dat, voor mij, alle lol uit het dansen verdween helaas.

Ik denk dat ik door de lef die ik ervoer om op te treden in een ‘typetje’ ik ook nooit zo bang was om presentaties te geven op school of later in mijn werk. Natuurlijk voel ik wel zenuwen, de ene keer wat meer dan de andere keer, maar het houdt me niet tegen. Ik laat mijn verstand me niet gek praten over hoe eng het is. Als dat wel gebeurd dan zet ik een opzwepend muziekje op om de spanningen even uit mijn lijf te dansen en me lekker energiek te voelen voordat ik de presentatie of training geef.

Maar ergens in het ‘groot’ worden, vond ik ook een veilige jas in het ‘serieus zijn’. Ik weet nog dat ik de opleiding tot verpleegkundig specialist begon met een winkelsessie om allemaal broekpakken te kopen, want ja als ik als specialist ging werken moest ik natuurlijk wel representatief en serieus over komen op de ander. Dus ik werd serieus. Leerde veel en hard en verdiepte me in verschillende behandelingen. Ik had continue het gevoel dat ik niet genoeg wist of kon. Als een psychiater een moeilijk woord zei wat ik niet kende schreef ik het snel onder op mijn schrijfblok op om na het betreffende overleg op de WC als een gek te gaan googlen, met een verstand die mij toeschreeuwde hoe het toch kon gebeuren dat ik dat allemaal niet wist en of ik mijn diploma dan bij een pakje boter verdient had. Hoewel ik zinvol werk deed, was ik er niet blij. Ik voelde met de dag de druk verhogen, wat ik vooral zelf deed hoor.  

Een flinke klap hierin 1,5 jaar geleden zorgde dat even alles tot stilstand kwam bij mij. In de stilte mocht ik mezelf opnieuw vinden, wat niet meeviel met nauwelijks energie over. Volgen van mijn hart en de lach die ik herinnerde van vroeger, bracht me bij de opleiding nu. Dingen leren en ervaren waar ik juist energie van krijg. Iedere dag opnieuw ervaar ik zelf, thuis en in behandelingen, bij patiënten hoe veel makkelijker het is om te groeien en aan jezelf te werken vanuit de lach en vanuit speelsheid. Het geeft ruimte om glorieus te falen, je lef te verhogen, je comfortzone uit te breiden door nieuwe dingen te proberen. Niet met het vernietigende idee om het ‘goed’ te moeten doen, zoals bij de majorettes, maar vanuit het gevoel dat alles oké is, wat je ook doet, zolang je het maar doet. De regels zijn veel minder belangrijk, dan je verstand je soms laat geloven. Serieus gedrag om te laten zien dat je heel verantwoordelijk bent is zwaar overschat, wat mij betreft. Door speelsheid geef je het leven van iemand lucht, vergroot je de mogelijkheid tot ontwikkeling en is je werk als betrokken behandelaar of trainer een stuk effectiever, leuker en makkelijker vol te houden.  Zo’n ‘over de top’ filmpje is een mooi afscheid van mijn serieuze broekpakken tijd. En ik? Ik geniet van de speelsheid! jij ook?