Tijdens het uitlaten van onze honden, heb ik vaak een koptelefoon met muziek op. Mijn Spotify lijst is inmiddels meer dan 28 uur lang. De variëteit aan muziek is enorm. Ik voel de muziek in mijn lijf als ik wandel. Bij het ene lied lijk ik met grote stappen bijna golvend over de weg te walsen, terwijl ik bij een andere lied voel dat mijn lichaam wat in elkaar duikt en zich kleiner maakt. Dat zijn vaak de wat meer melancholische liedjes.
Tijdens de avondwandeling merk ik op hoe mijn passen en mijn ritme van lopen veranderen bij de verschillende nummers. Mijn bovenlichaam speelt weer een totaal ander, eigen spel. Ik hou ervan als mijn lichaam zo haar gang gaat. Als van nature beweeg ik zachtjes op de muziek. Soms waan ik me even in een videoclip waarbij ik enigszins ritmisch door de straten loop. Het maakt me vrolijk, zelfs als ik me daarvoor niet lekker voelde. Het lijkt dat mijn vrolijkheid opgepikt wordt door de mensen die ik tegenkom, ze beantwoorden mijn lach en ‘goedendag-knikje’ vaak met een enthousiaste lach, die groter is dan op andere momenten. Ik voel dat ik dat fijn vind, mijn mondhoeken krullen nog hoger, mijn wangen gloeien en mijn borstkas veert op om zich te openen.
Het is magisch wat er allemaal in je lijf gebeurt als je deze gewoon volgt. Je hoeft niks te veranderen, alleen op te merken wanneer en hoe je lijf beweegt. Waar je adem is, hoe je armen en benen zich gedragen en welke verschillen je opmerkt tussen momenten en wellicht ook hoe je dat beantwoord ziet in mensen of dieren die je ontmoet. Je kan er af en toe mee spelen, bijvoorbeeld door op een rocklied te bewegen alsof je aan klassiek ballet doet of op een klassiek nummer alsof je op een stampvol festival terrein uit je dak gaat. Het is gaaf hoe gek dat voelt en hoe je zelfs dat na een tijdje als kloppend kan ervaren.
Mijn lijf is eigenlijk één van mijn grote speelplaatsen. Zonder dat ik er veel invloed op heb, reageert het als vanzelf op de omgeving. Of het nu muziek is, een ander mens, een bepaalde toon in iemands stem of een geur die voorbij vliegt. Ik vang de prikkels op en ergens in mijn lijf volgt een reactie. Het is leuk die op te merken, met een ‘aha dat doet mijn lijf dus blijkbaar als er… gebeurt’.
Als ik er wel invloed op wil uitoefenen dan hou ik die eerste reactie tegen en wacht ik tot die weg ebt en de tweede soms ook. Om dan te achterhalen wat de derde neiging is van mijn lijf. Ik bedenk het niet, maar probeer mijn lijf het te laten aangeven. Die derde neiging is vaak grappiger of interessanter om te volgen, het brengt je dingen die je niet vooraf had kunnen bedenken. Bijvoorbeeld iemand biedt jou drinken aan. Je eerste neiging is wellicht om te zeggen ‘Nee dank je wel’ (want je wilt niet tot last zijn) als je die laat wegebben dan kan een tweede neiging zijn ‘Ja doe maar koffie als je blieft’ (want je mag je best een keer laten bedienen en het is een gangbaar antwoord.) Als je ook die wegebt en luistert naar wat je lijf wil (bv bewegen, omdat je lang gezeten hebt, of even pauze of iets vertellen over het weekend) dan kan je zeggen: ‘zullen we anders even een wandeling maken naar het koffietentje verderop en daar een koffie-to-go halen?’.
Soms ga ik ook wel direct het tegenovergestelde doen van wat mijn lijf eigenlijk wilde en zoek ik het ongemak een beetje op. Op andere momenten geniet ik van de eerste reacties die mijn lijf geeft of soms die van mijn verstand, want daar zit mijn jukebox met muziekjes, seriequotes of cabaret stukken. Ik heb geen muntjes nodig om hem aan te zetten, het leven geeft vanzelf input genoeg om op te reageren.
Ervaar maar eens wat jouw lijf allemaal doet, van zelf. Kan jij genieten van jouw lijfelijke speelplaats?
No responses yet