Ik lees op mijn telefoon het volgende bericht: ik vraag me af of al dat behandelen wel zin heeft, wat als ik dadelijk alles verwerkt heb, vind ik het leven dan wel ineens zinvol? Wat hebben we eigenlijk aan het leven? Wat doen we hier als mens en waarom? Of wat zegt dat over ons, heb ik hier wel een plek en kan ik die plek wel vinden? Ik lees zijn bericht en herken waar hij het over heeft.
Dit is een voorbeeld van de existentiële vragen die veel mensen bij mij in behandeling stellen. Het zijn vragen die bepalend zijn voor de weg die iemand wil kiezen in zijn leven en daarmee ook voor de behandeling. Wat is de zin van het leven, als het zo zwaar voelt en je even geen uitweg meer ziet? Ik denk de motivatie voor behandeling nauw samenhangt met deze vragen aan jezelf. Want eerlijk is eerlijk, niet iedereen stelt die vragen op deze manier. Daarom is het ook soms zo moeilijk om ze te stellen. Het zijn vragen die ik vaak hoor bij de hoogbegaafde en hoogsensitieve mensen die bij mij in behandeling zijn. Afhankelijk van hun leeftijd en de ervaringen, hebben de vragen soms een andere vorm, maar dat maakt ze niet minder belangrijk.
Ik kijk naar het bericht en ik bedenk wat voor antwoord ik wil geven. Ik weet namelijk als ik eerlijk ben ook niet of behandelen zinvol is. Ik weet althans niet of daarmee de invulling van het leven voor het oprapen ligt. Dat behandelen zinvol is om zaken te verwerken of om je veerkracht te verbeteren, dat denk ik wel. Maar wat het leven daarna biedt, daar heb ik geen idee van. Ik denk eigenlijk dat niemand dat weet. Maar ik weet wel, mede uit eigen ervaring, dat dromen en het hebben van een richting helpen om dit soort vragen een beetje handzamer te maken. Het is denk ik dit punt waar je mag bedenken hoe jij het leven in eigen hand wil nemen. Je mag even stil staan en dromen. Wat kan jij doen om het voor jou een zinvol leven te maken? Wat als jij de regels voor jouw leven even zelf mag bepalen? Wat drijft jou, wat zijn de waarden die voor jou écht van belang zijn en hoe kun je die invullen? Je hoeft geen wereldschokkende dingen te bedenken. Er bestaat ook zoiets als een rimpeleffect. Het steentje dat jij in het water van jouw waarden gooit, echoot door in de golven die weg deinen. Wie weet kan je een steeds groter steentje vinden om in het water te gooien, waardoor de echo langzaam groter wordt.
Als jij aan de waterkant van jouw waarden staat te kaatsen met je stenen, tref je daar wellicht andere mensen die hetzelfde gevoel hebben, of roep je om je heen totdat ze jou weten te vinden. Kan dat niet een mooi effect zijn van behandelen?
Als ik eerlijk ben, behandel ik mensen niet om ze daarna beter te laten passen in het grote geheel, maar om ze beter te laten passen in hun eigen geheel. Dat is voor mij de zin van het leven: dat iemand mag samenvallen met zichzelf. Dus ik stuur een bericht terug: ‘Die vragen zijn heel belangrijk en moeten niet onderschat worden, want zonder enige invulling van die vragen weet ik ook niet of behandelen wel zinvol is. Volgens mij horen deze vragen bij een zinvolle behandeling.’
No responses yet