Het is de week van de hoogsensitiviteit als ik deze blog schrijf. Ik denk na over een berichtje dat ik van iemand kreeg. Ze was in behandeling en vroeg mij om advies, omdat het allemaal niet zo leek te vlotten. Dat gebeurt vaker de laatste tijd. Iets met ´de kop boven het maaiveld´ uitsteken voor de mensen die (vermoedelijk) hoogbegaafd zijn en/of de karaktertrek hoogsensitiviteit bezitten en daarnaast kampen met psychiatrische of psychologische klachten.
Ze vertelde mij over het advies dat ze kreeg van haar behandelaar. Ze mocht wat minder intens zijn en heeft geen idee hoe ze dat moet doen. Ik merkte dat dit advies mij raakte. Het staat bijna lijnrecht tegenover wat ik geloof dat mijn rol is als behandelaar. Daarnaast kan ik zelf ook nogal intens reageren soms, dus mijn hele lichaam reageerde vrolijk mee op dit bericht, nou ja vrolijk, het was meer een mengeling van verontwaardiging, plaatsvervangende schaamte, verwardheid, onmacht, strijdlust en een ‘hoe-kan-ik-je-helpen-gevoel’. Wat ik geen probleem vind, die reacties van mijn lichaam, het zet mijn waarden weer eens op scherp.
Ik vind het namelijk mijn taak als behandelaar om iemand te helpen in zijn/haar/hun herstel. Ik denk dat de makkelijkste weg naar een duurzaam herstel is, dat iemand weet hoe hij/zij/hen van binnen is en daar de ruimte aan geeft. Vaak probeert iemand zich in te houden of aan te passen aan de ander. Wat op zich prima is en nodig soms, alleen doe dit dan wel bewust en niet continu, zou ik willen zeggen. Ik denk dat je pas echt kan herstellen als je jezelf in al jouw facetten kunt accepteren zoals je bent. Dat je ruimte durft te geven om jezelf in al je facetten te uiten, ook als je ‘te aanwezig / te nieuwsgierig / te intens / te stil / te apart / te gewoon / te veel / te weinig’ gevonden wordt door anderen.
Vanuit die ruimte kan je jouw waarden vinden, daar waar jouw hart ligt, waar jouw innerlijke vuur gaat branden. Het conflict in jezelf ontstaat vaak doordat jou ‘te’s’ of jouw waarden door anderen als vreemd of gek gezien worden en doordat je afwijzing voelt op dat wat voor jou van belang is. Maar wat zou er gebeuren als jij hier zelfverzekerd in bent en niet zo geraakt wordt door het oordeel van de ander of het negatieve oordeel dat zich in jouw verstand over jezelf heeft gevormd? Wat zou er gebeuren als je op zoek gaat naar mensen die jouw ‘vreemdheid’ heel gewoon vinden? Er zijn mensen genoeg. Een inspirerende trainer van mij zei ooit: ‘Lia, als je niet gehoord wordt in jouw waarden, dan moet je een groter publiek zoeken.’ Ze kon niet méér gelijk hebben dan dat, er zijn mensen genoeg en altijd wel mensen te vinden die jou helemaal oké vinden of net zo genieten van jouw ‘te’s’ als jijzelf.
Het ruimte geven aan je intensheid is overigens niet alleen maar fijn en leuk. Intenser blij en nieuwsgierig zijn zorgt soms ook voor intensere verdriet of intensere boosheid. Maar door juist aan beide de ruimte te geven, voel je het leven in al zijn facetten door je heen stromen en kan je een weg zoeken om daar mee te dealen in plaats van je steeds ‘in te houden’.
Volgens mij is dát herstel en is het mijn rol als behandelaar om jou te helpen zoeken naar jouw ‘te’s’ en hoe je hier ruimte aan kan geven.
No responses yet