‘Ga voor de groep staan en laat zien wat er in je gebeurd’ dat was de opdracht, die we kregen van de docent tijdens één van de speeldagen, van de opleiding die ik volg.
Vergelijkbare opdrachten hadden we al eerder gehad. Ik voelde mijn maag reageren. Dit zijn oefeningen die ik niet graag doe. Zoveel ogen op mij gericht, zonder dat ik een duidelijke taak of rol heb om in die spotlights te gaan staan, dat vind ik lastig. Er ontstaat dan een conflict in mij, ik wil het goed of leuk doen, dat de ander zich niet verveelt, of mij niet stom vindt. Terwijl ik tegelijkertijd probeer te voelen wat er dan nu in mij gebeurd, zodat ik het kan laten zien aan de toeschouwers. Ik vind het moeilijk om in contact met de ander te voelen wat ik ervaar. Daar reageerde mijn maag nu bij voorbaat al op.
Ik zag eerst een andere student voor ons staan, ongemakkelijk, mooi en kwetsbaar hoe ze laat zien wat er in haar gebeurt en wat ze ervaart. Het maakt eigenlijk niet uit wat ze laat zien, het feit dat we er zo dichtbij mogen zijn, maakt het een bijzonder proces, met soms ontroering, soms niks speciaals en soms een onverwachte lach. Het voelt als een voorrecht om hier naar te mogen kijken, zelfs de verveling die ze op een gegeven ogenblik laat zien, is kwetsbaar. Ik vergeet even mijn eigen reeds ontstane conflict en ga volledig op in haar uitingen van wat er voor haar op dit moment gebeurt.
Als er gewisseld wordt, voel ik weer mijn maag. Ik twijfel of ik snel wil opstaan om er vanaf te zijn of niet. Dan staat iemand anders op. Waardoor ik een mengeling voel van opluchting en teleurstelling dat ik niet snel genoeg het podium pakte. Lang kon ik er niet mee bezig zijn. Ook deze keer ging ik helemaal op in de expressie van de persoon die tegenover ons staat. Hij heeft daar veel van, van die expressie en weet ons, als toeschouwers, meermaals tot een lach te verleiden. Op dat moment gaat mijn verstand zich ermee bemoeien: ‘Hij doet dit zo mooi en vermaakt ons echt, dat kan ik nooit! Iedereen is ge-entertaint en dan ga jij de stemming verpesten.’ vertelt mijn verstand me.
Ik besluit niet te veel aandacht te geven aan die gedachten en bij het wisselmoment direct op te staan. Ik ga voor de groep staan, mijn buikpijn wordt heviger, maar dat is niet wat ik graag wil laten zien. Ik probeer me af te sluiten voor de anderen door ‘over ze heen te kijken’ terwijl ik voel wat er binnen in mij gebeurt. Ik merk dat ik me wil afsluiten van het contact. Maar daar zit niet mijn lol in. Ik hou van mijn vaak snel wisselende gevoelens, maar die ontstaan in de interactie met de ander. Ik besef dat en kijk bewust de toeschouwers één voor één aan, terwijl het ook lukt om te voelen wat al die blikken met me doen, de zenuwen, de ongemakkelijkheid, de liefde. Ik voel het allemaal en mag het laten zien, zelfs de ondeugd die ik voel, zorgt even voor een lach bij de toeschouwer. Dat is fijn, maar het is niet noodzakelijk want terwijl ik daar sta te spelen met de emoties die er nu zijn en het houden van de verbinding met de ander, voel ik dat ik er mag zijn, gewoon, zoals ik op dat moment ben, ik hoef niet leuk te zijn of grappig. Ik mag gewoon spelend laten ontstaan wat er in mij is. Dat gevoel neem ik mee naar huis.
No responses yet