Deze week mocht ik meerdere gesprekken voeren over vriendschap. Hoe bouw je een vriendschap op? Hoe onderhoud je dat? Wanneer verandert een relatie tussen collega’s of studiegenoten naar vriendschap? Als je het gevoel hebt dat veel mensen anders denken dan jij, is dit moeilijk te bepalen. Hoe ga je de diepte in met iemand als je niet van het ‘voorstadium’ over de koetjes en de kalfjes houdt?

Het zijn vragen die mijn leven lang beheerst hebben. Nog los van mijn angst voor verlating die ik van het leven cadeau kreeg. Op de basisschool ben je ‘veroordeeld’ tot een groep kinderen waarmee je door de schooljaren heen gaat, meestal ontstaan vriendschappen vast, tijdelijk of niet. Je spreekt af buiten school of treft elkaar op straat. Voor de meeste lijkt het vanzelf te gaan, je denkt er niet veel over na. Als mensen zijn we van nature groepsdieren, kinderen volgen dat instinct en doen hun best om in de groep te passen. Dat was voor mij niet anders. Ik was nooit populair, maar viel ook niet ‘te erg’ buiten de groep. Op de middelbare school werd dat voor mijn gevoel anders. Hoewel ik hoorde bij een vriendengroep, voelde dat voor mij nooit ´echt´. Ik kreeg de bijnaam ‘maatschappelijk werker’ en hoewel ik gepest werd, had ik snel door dat ik goed was in die rol. Anderen helpen: buitenbeentjes, mensen die ook gepest werden, mensen die onzeker waren en een steuntje in de rug nodig hadden, ik was er. Sociaal genoeg dus en ik kon ook wel contact maken, maar het voelde voor mij nooit echt als vriendschap. Ik weet nog dat we een uitwisselingsprogramma hadden met een ander land en ik vurig hoopte dat daar dan wel een echte vriendin voor mij tussen zat.

Het is nog steeds zo. Ik denk dat als je mij ziet als behandelaar of docent, dan zie je hoe sociaal vaardig ik ben, dat ik humor heb en hoe ik redelijk makkelijk contact en verbindingen kan maken. Maar als je mij ‘in het wild’ tegenkomt, zonder duidelijke rol, zie je hoe moeilijk ik het sociale verkeer echt vind. Verjaardagsfeestje waar ik liever weg blijf of mezelf schijnbaar vrolijk doorheen bluf (om daarna moe en chagrijnig te zijn). Pauzes tussen trainingen, ongemakkelijke gesprekjes over het weekend aan het koffiezetapparaat of onverwachte ontmoetingen in de supermarkt. Ik vind het verschrikkelijk, weet me geen houding te geven en door die onzekerheid ga ik mezelf observeren wat het gesprek niet soepeler maakt.

Dus hoe maak je nu vrienden als je dat beginstuk van het contact maken zo vervelend vindt? Als je het liefste meteen de diepte in wil, wilt weten hoe het echt met iemand gaat i.p.v. de automatische ‘goed’ en dat ook zelf wil vertellen. Dat ik graag uren gesprekken voer over de zin van het leven, hoe we als mensheid dingen anders kunnen doen. Ik vind het mega interessant wat iemand drijft in het leven en luister graag naar de uitleg van vakgebieden die ik eerder nog niet kende, om dan samen naar overlap en verschillen te zoeken met wat ik wel ken. Ik hou van de heerlijke humor in dit soort gesprekken.    

De laatste paar jaar is het me eindelijk gelukt om vrienden te maken, die voor mij ook echt als vrienden voelen. Door opleidingen te gaan doen waar ik weet dat ik mensen tref die mijn interesses delen en meestal mijn golflengte en door mijn werkgebied te verbreden. Het oppervlakkige begin kan ik dan ondervangen door het over de opleiding of het werk te hebben en te zoeken wat we daarin delen, om vervolgens snel samen de diepte in te gaan, omdat we dat beide het graag doen. Ik heb inmiddels genoeg leuke mensen ontmoet waarmee ik niet allemaal vrienden ben geworden, maar doordat ik er zoveel ontmoet had, kon ik ook voelen met wie ik echt verbinding voelde en voor wie ik mijn angst van verlating kon overwinnen en dat is het helemaal waard!

Tags:

No responses yet

    Geef een reactie

    Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

    nieuwsbrief

    Wil je niks missen? Meld je aan voor de nieuwsbrief en ontvang een gratis E-book over de zinvolheid van spelen in persoonlijke ontwikkeling en herstel.

    * indicates required